فرق قولنامه با مبايعه نامه

لطف تماس بگیرید جهت پاسخ کامل

کلی توضیح داره لطفا تماس بگیرید

مبایعه نامه املاک به قراردادی گفته می شود که در طی آن بیع (مالی که به دیگری فروخته می شود) انجام شده است. عرفا قرارداد مکتوبی که بین طرفین، فروشنده و خریدار یا به اصطلاح بایع و مشتری تنظیم می شود، که بر اساس این قرارداد مالی در مقابل دریافت عوض یا بهاء یا قیمت فروخته می شود مبایعه نامه نام دارد. به مبایعه نامه در اصطلاح بیع نامه نیز گفته می شود که مفهوم آن با مبایعه نامه هیچ فرقی ندارد. قولنامه : گاهی شرایطی به وجود می آید که برای خرید و فروش ملک، مقدمات اولیه و لازم فراهم نیست، به طور مثال پول کافی وجود ندارد و یا فروشنده بسیاری از کارهای مفاصا حساب شهرداری و کارهای دارایی را به طور کامل انجام نداده است. در این شرایط قراردادی عادی مابین طرفین تنظیم می شود که در آن متعهد می شوند در زمان و مکان مشخصی حضور یافته و با شرایطی تعیین شده در قرارداد معامله را انجام دهند. به چنین قراردادی قولنامه می گویند

سند ملکی رهنی بسیار پیش می‌آید که خریداران بخواهند در هنگام خرید خانه از وام و تسهیلات بانکی استفاده کنند. در این حالت سند برای مدتی که قرار است وام پرداخت شود، در رهن بانک نگه داشته می‌شود و این مسئله در خود سند هم قید می‌گردد. منظور از رهن سند در نزد بانک، گرو ماندن آن نیست؛ بلکه صرفاً در خود سند قید می‌گردد که این سند تا تاریخ معین در رهن بانک است. آنگاه سند به خریدار تحویل داده می‌شود. اگر وام گیرنده نتواند در موعد مقرر وام خود را پرداخت کند بانکی که سند در رهن آن است، حق دارد که ملک را تصاحب کند.

املاک اوقافی به املاکی گفته می‌شود که زمین آن توسط شخصی وقف شده است و اداره‌ی اوقاف در ازای اقساط 99 ساله آن را به افراد دیگر اجاره داده و درآمد حاصله را صرف امور مربوطه می‌کند. البته ناگفته نماند مبالغ اقساط گفته شده در طول سال خیلی زیاد نیست. یادتان باشد پرداخت اقساط 99 ساله به معنای اجاره به شرط تملیک نیست! املاک اوقافی دارای سند هستند و هیچ مشکلی هم برای فروش و خرید خانه، رهن و اجاره آپارتمان و حتی ساخت‌وساز در زمین آن‌ها وجود ندارد. این املاک دارای سند اوقافی هستند که البته تفاوت‌هایی با سند ملکی دارد. املاک اوقافی در شهرهای مختلف ایران وجود دارد و متأسفانه به دلیل قیمت کمتر و تفکر اشتباهی که در جامعه رواج پیدا کرده دید خوبی نسبت به آنها وجود ندارد.

مبایعه نامه املاک به قراردادی گفته می شود که در طی آن بیع (مالی که به دیگری فروخته می شود) انجام شده است. عرفا قرارداد مکتوبی که بین طرفین، فروشنده و خریدار یا به اصطلاح بایع و مشتری تنظیم می شود، که بر اساس این قرارداد مالی در مقابل دریافت عوض یا بهاء یا قیمت فروخته می شود مبایعه نامه نام دارد. به مبایعه نامه در اصطلاح بیع نامه نیز گفته می شود که مفهوم آن با مبایعه نامه هیچ فرقی ندارد. گاهی شرایطی به وجود می آید که برای خرید و فروش ملک، مقدمات اولیه و لازم فراهم نیست، به طور مثال پول کافی وجود ندارد و یا فروشنده بسیاری از کارهای مفاصا حساب شهرداری و کارهای دارایی را به طور کامل انجام نداده است. در این شرایط قراردادی عادی مابین طرفین تنظیم می شود که در آن متعهد می شوند در زمان و مکان مشخصی حضور یافته و با شرایطی تعیین شده در قرارداد معامله را انجام دهند. به چنین قراردادی قولنامه می گویند. آن چه را که در زبان حقوقی مبایعه نامه می گویند همان چیزی است که در عرف قولنامه نام دارد، و نمی توان بر این اساس که لفظ قولنامه و مبایعه نامه باهم متفاوت است آثار حقوقی متفاوتی را برای آنها وضع کرد. برخی قولنامه را مرکب از دو واژه قول و نامه می دانند و این بدان معنی است که، به موجب قول مکتوب نمی توان اجبار متعهد را به انجام دادن تعهداتش درخواست کرد، از طرفی برخی مبایعه نامه را مرکب از دو کلمه خرید و فروش می دانند و معتقدند که بر اساس آن اجبار متهعد مبایعه نامه به انجام تعهداتش را می توان درخواست کرد، اما همانطور که گفتیم، مبایعه نامه و قولنامه در نظر قانون یکی بوده و تفاوت حقوقی در قانون با یکدیگر ندارند. ضمانت اجرای قولنامه همانند دیگر قراردادهایی است که طرفین برای انجام تعهداتی مابین خود تنظیم کرده اند، و این نوع از قرارداد ها در دادگاه نیز معتبر بوده است؛ و به موجب آن باید مفادش اجرا گردد، که با استفاده از قولنامه در قانون می توان طرف مقابل را به انجام تعهداتش مجبور کرد.